کلمه " ور" از معنی بلند شدن ، بالا ، ( در اصطلاح : خمیر آماده نان را " ورآمدن "گویند " یعنی از حد معین قبلی خود بالاتر آمده ) حرف اضافه " ت " ضمیر " تو " میباشد . کلمه مرگ بمعنی بی جان و بدون حرکت ( کسی که از خود حرکت مهمی انجام ندهد مانند مرده میباشد ) ور کردن = ریختن غذا ، ورانداز= خالی کردن گال ( پارچه بافته شده برای حمل خاک یا چیز مشابه توسط چهارپایان ) ور کش = کشیدن باری از زیر در حالت سکون که روی چهار پا است جهت تثبیت نمودن ، ور پاش = پاک کردن کندم و... ور جه ( ج ِ) = امر به جستن ، پریدن ، ور نکن ( ر ِ باتشدید ) فریاد نزن ، داد نزن ، صدای بلند

ممنون از توضیحات کاملتون اکبر آقا

باسلام پیرو توضیحات آقای چهرزاد
1. حرف اضافه هیچ گاه ضمیر نمیشود. زیرا در دستور زبان فارسی حرف اضافه جزء مبحث حروف بوده و ضمیر در مبحث اسم بررسی می شود .
2. حرف «ت» در فعل تمرگیدن جزء ساختار فعل است پس نمی تواند ضمیر باشد.

در اصطلاحات محلی قواعد دستور زبان فارس جایی ندارد .

دوست عزیز دانش دوستم ، آقای اکبر چهرزاد :
بی آنکه بخواهیم چهره ی یک بحث علمی را به پنجه ی اغراض شخصی بخراشیم، ذکر چند نکته ضروری است:
1.اگر در کلمات محلی و اصطلاحات روستایی قواعد دستور زبان فارسی موضوعیت ندارند (که دارند) دلیل اصرار شما به این گونه ریشه یابی ها چیست؟!
2.مگر کلمات «ضمیر» «حرف اضافه» «مصدر» و... از کلید واژه ها و مفاهیم اساسی دستور زبان فارسی نیستند که به کرّات در نظرات جنابعالی به کار رفته اند؟!
3.اتّفاقاً در موارد موضوع بحث ما هر دو کلمه (تمرگیدن و پندار) از کلمات به کار رفته در ادب کهن پارسی و از قضا از کلمات کاملاً ایرانی هستند که قوانین و قواعد دستوری در مورد هر دوی آنها کاملاً صادق است.

موفّق و مؤیّد باشید

با عرض ادب و احترام :
جناب آقای مسیبی یقینا" از اطلاعات جنابعالی استفاده می کنیم .
1.عرض بنده تاکید بر"" اصطلاحات بود ""
2.خواهشمند است بن مضارع ، بن ماضی و مصدرفعل مورد نظرتان را بیان نمایید .
3.ضمنا" توجه فرمایید که کلمه ""مرگ "" در موضوع مورد بحث صرفا" جهت کوچک کردن و خار نمودن شخص مورد خطاب است .

با سلام
فکر میکنم اطلاعاتی که خواستید در پست های قبلی ذیل کلمه های «ورتمرگ» و «پنداری» آمده است. فکر می کنم در این باب نکته ی مبهمی برای توضیح بیشتر باقی نمانده است.