پونه گیاهی است از خانواده نعناعیان ومصارف شناخته شده آن در آشپزی و شیرینی پزی و در طب سنتی بعنوان آرامبخش و مسکن و نیز در سقط جنین بکار می‌رود. اسانس آن در صنعت عطر سازی کاربرد دارد و دارای ماده سمی پولگون است.

کاربرد پونه:
در یونان باستان و در روم قدیم کاربرد داشته و یونانیان برای معطر کردن شراب از آن استفاده می‌کردند. هرچند روغن پونه بسیارسمی است، اما مصرف این گیاه بصورت تازه وخشک متداول است. مهاجرین اولیه در آمریکا از پودر خشک شده آن برای دفع حشرات استفاده  میکردند.

با توجه به خواص ضدمیکروبی که در عصاره و اسانس پونه وجود دارد، می‌توان از این فرآورده‌ها به عنوان جایگزین طبیعی برای آنتی بیوتیک‌ها استفاده کرد.
پونه از خانواده نعناع است و ترکیبات شیمیایی موجود در این گیاه اسانس روغنی فرار یا روغن مانتول است. به علاوه در اعضاى این گیاه مقدارى تانن مواد رزینى و قند نیز وجود دارد و حاوی مقدار زیادی ویتامین آ و بی است.
پونه بادشکن، ضدنفخ، خلط آور و مفید براى سیاه سرفه و آسم است؛ همچنین سرفه را آرام و خروج خلط را تسهیل مى‌کند و اثر محرک بر روى ترشح معده دارد؛ از ترش کردن معده جلوگیری می‌کند و برای هضم غذا و برطرف کردن سکسکه مفید است.
پونه قاعده آور، ضد تشنج و آرام کننده اعصاب است و در رفع سستی، خارش و عفونت رحم تاثیر گذار است.
همچنین پونه کوهی کار روده را منظم می‌کند و در درمان ناراحتی‌های کبدی، اسهال خونی و ناراحتی‌های عصبی اختلالات گوارشی موثر است.

سم شناسی:
اسانس پونه بسیار غلیظ و حتی در مقادیر کم سمی و کشنده است.. گزارشهائی از مرگ بیمارانی که بعلل مختلف از اسانس غلیظ آن استفاده کرده‌اند وجود دارد. کنگره آمریکا درخواست نموده است که استفاده آن برای زنان حامله منع شود.

طریقه مصرف:
دم کرده ی پونه از ترکیب یک لیوان آب جوش با 2 گرم برگ خشک شده ی پونه که به مدت 5 تا 10 دقیقه دم کشیده و صاف شده حاصل می شود. این دم کرده به طور معمول 2 تا 3 فنجان در روز استفاده می شود و محدودیتی در طول درمان وجود ندارد.