گویا خواب هزار و یک شبِ دره ها ی بی وفا ، غریبانه تعبیرشده و بر مرکب مُراد ، سواره می تازد تا عدم بیافریند .

 
در اولین گُذر، بارگاه زیارتی اهل دل ، گنبد چهار ضلعی " پاسنگ " را که قُبّه چوبی به همراهِ یادمان پنجهِ دستِ ارادت داشت را نشانه رفته .

....

مادر بزرگ در اولین قدم ، فرصت را غنیمت شمرده " چادر شبی " بروی ترشاله ها " وَ لُوو " می کند .

به دور دست نظاره میکند بر " دَهَنهِ سنگ چین " اِلهی رحم کن !!!

آسمان دل نگران است " رَگِ تندی " گرفته ، گویا قیامتی برپاست .

 
گوش می سپارد به صدای هَیولای ، نامهمان با آوازی گوش خراش ...

" خدایا قُبّه پاسنگ در تلاطم سیل  ....  ... .... به کجا چنین شتابان ؟......... .. "

بی درنگ خود را از بام به حیاطِ باغچه می رساند ...

درب چوبی را می بندد ، "کُندِه درخت توتین " را با زحمت بر پشت درب می اندازد ، " کُلن " را می کشد ولی دیر شده ...

سیل وارد باغچه خانه شد ، مادر بزرگ را با خارو خاشاک در هم غلتاند .

" نَنجون " در تخیل کودکان و فرزندان با رشادتی تام ، خود را با زحمت از دست سیل خلاص کرده به روی " پَل " جای می گیرد .

با پای برهنه ، پای بر " تَنگَس ِ " دیوار گذاشته درخت گردوی کنار حیاط را بی مهابا در آغوش گرفته و  بالا میرود و ساعتی در ترس و دلهره می گذرد .

از دور نظارمی کند بر این ماتم و عَزا ...

مش حسین آن همسایه سالخورده که درنبرد میان مرگ و زندگی ، چه دلیرانه از سیل می رَهد ...

گوسفندان سیاه وسفید باد کرده ، همسایه که در سیل روانند ...

مرکب پیر مرد کوچه " بلّا " در لابه لای خاشاک و سیل جان می دهد ...

راه ها خراب ، " پَجید ها " ویران ، " پِق ها " ماسه زار ، سیل بند ها همه زخمی ...

و دیگر هیچ ..... !

سراسر آبادی جملگی بر " بلا " و " پاچنار " و " پَل مویز" بر تماشایند .

" سَرِ ده " ، "میون ده " ، " پایین ده " ، " کوچه پَچاد " ، "کوچه حوض خونه " ، " کوچه خرمنگاه " ، " عَبدون و پشت لا " ، کوچه سروین و گریند " ....

همه و همه در ماتم ِ ویرانی انگشت تعجب به دندان می گزند .

همه در جویای حال یکد یگرند ....

در تکاپوی فلانی ...

پس بچه ها ؟...

همگی " باغ ِ اَقُر " اند ...

بناها تعدادی سالم اند ، اهالی زنده وامید وار ...

سجده شکر مهیا می شود .

ولی  ...  " کاسهِ پیاله ها  " ، " جاجیم و گلیم " ، " یخدون ومِجری" ، " همدوخته و خِرقه " ، " کجاوه و پالکیها " ...

اتاق و انباری همه وهمه غرق در سیل ...

تلفات فقط تعدادی حَشم ....

آری تلنگری ست ... به هوش باشید به گوش باشید ...

                                "" زنده و آباد می مانی ای " بـــــــــــرز " ای جلوه اجدادی ""

     توضیح :

( در محله " برلا " کنار شرکت تعاونی فعلی سنگ بزرگی به ابعاد حدوداً 3×3متر با شکل هرم ، صاف و صیقل برنگ طوسی روشن با شکافی شیار مانند در پهلوی آن ، از رأس عمود بر قاعده ، که اعتقادی بر آثار شمشیر بوده ، وجود داشت و اهالی با صدق نیت ، قبه و بارگاهی از چوب برای آن ساخته بودند و پنجه آهنینی بشکل دست با پرچم سبزرنگ در بالای آن نصب نموده و شب هنگام فانوسی در آن سوسو می زد . ازاینرو این محله معروف بود به " پاسنگ " )

" گنجینه "

شماره : پانزدهم

  مرا به کشمکش خیره باغم تو چه کار ؟                     کـــه تخته پاره توفان کـــه گفتــه اند اینست .
نسیمت آمــد و رؤیـــای دفـــترم آشفت                      نه شعر ، خواب پریشان که گفته اند اینست . 
                                                                                                                    

  " خواب آشفته و سپیده ویرانی "

  «قسمت سوم »

بریدن از " اُروسّی " اجدادی ، پشت کردن به یادگار اَبراری ، ویرانی حافظه ها و پستوهای تنهایی ، رحل اقامت در مکان دیگر ...

وای چه سخت است و دشوار .

همه در تکاپو و جمع آوری وسایل زیر گِل و لایی ...

خورجین ها بر پشت چهار پایان ، آهنگ کوچ بلند ...

پیر و جوان ، خردوکلان همه و همه در حال کش و واکش اسباب سیل زده .

" پَله مویز " و " لاچیون " این پناهگاه یاران قدیم مشتاقانه آغوش میزبانی باز نموده .

هرکس اتاقی ، انباری ، اسطبلی و حصاری  داشت گویا بی نیاز است .

پیرمردی مهربان و پرتلاش ، آن چوپان دیرینه " ده " در صحراهای جنوبی در حال چرای " لودری " های اهالی .

گویا بارانی بر وی پدیدار نگشته .

در واپسین ساعات روز ، روی سوی ده می نهد .

در ورودی " پشت لا " بوی خاشاکِ سیل مشامش را می آزارد ....

پریشانی گوسفندان را حس می کند ....

" سر قنات " صبح هنگام بیراهه نبود ؟ !

چرا رمه هایِ " بلا " ، " کوچه میرانه " ، "پله مویز " و " پاچنار" سر در گَم اند ...

بیراهه سوی " سرِ ده " می روند ..

آری هیمند ، بی وفایی کرده .

 ...

مادر بزرگ در نگرانی فرزند خود که ساکن عمارت بالا ست ... آن شب را میهمان میشود .

جای بسی شگفت !!! " لودری ها " نیز سیل زدهِ و بیراهه به آنجا میرسند ، در طویله همسایه جای داده می شوند .

شب دوم مادر بزرگ برای سامان دادن به وسایل به لاچیون برمی گردد .

ولی آسمان قرارندارد ، گویا آبستن خطر است .

فصل فصل گندم چین و برداشت نیم سال کشاورزی .

بارانی در جریان است گاهی تند و گهی خسته ..

رَگِ باران و رعد و غرانِ آسمان از دور دست ، گوش هر شنونده ی را تلنگری میزند به تکرار ...... !!!

" سر ده " و " تو ده " ول وله یست همه در جابجایی وسایل و زندگی ...

" گریند " ، "در هربا " ، " خرمنگاه "، " عبدون "، " سوسلیمون " ، " دَرِ کوره" ، " در حصار " ، " پشت قلعه " ، " کوچه غَوغُون " ، " پچاد " ، "سینه پَل " ، " سینه کاکون " و "قبرستان کهنه " ... در تکا پویند .... چه شده ؟

ساعتی چند از صدای مؤذن " پچاد "  نگذشته .

گویا شام غریبان ِ خاطرات کودکی در رود خانه زندگی بی فانوس ، در رؤیایی غریب جای گرفته .

حکایت کینه دیرینه " آوَغوز " بیدار شده ، از اُبهت و عظمت " برز " بی قرار است .

صدای شَرق شَرق شکست درختان کهنسال و جوان در " رود ها " به گوش میرسد .

فریاد افعی زهر آگین ، درب عمارت بالا را باخشم می کوبد .

پیر مرد سالخورده از صدق دل نیتی میکند ، " دوبُر " مادر بزرگ را که ازسیل پَریروز " بلّا " وا مانده ، بر سر راه این میهمان نا بکار ، ذبح میکند " آری سیل به آن سوی دیگر بر می گردد . "

فرصت فرار ، فراهم می شود ، راه سوی " خرمنگاه " در پیش می گیرند .