[ نَ ]  نوعی کلاه مخصوص که افراد عالم ، واعظ و مداح ( عموماً فاقد مدرک حوزوی ) بر سر گذاشته و با عبایی بر دوش در پله اول منبر می نشستند و خطابه می کردند . اندازه و شکل آن استوانه ای با ارتفاعی حدوداً بیست سانتیمتر و با تلفیقی از رنگهای مشکی ، قرمز و سبزو یا تک رنگ ، این کلاه درزمان شاه اسماعیل صفوی باب شد .